Volwassenen

Psychotherapie is een vorm van psychische hulp die U kan helpen, als het niet meer mogelijk lijkt om (psychische) klachten of problemen alleen, of met hulp van mensen uit uw omgeving op te lossen. De praktijk is gericht op het bieden van psychotherapeutische hulp bij een uitgebreid reeks van klachten of problemen.

Veel klachten hebben te maken met het omgaan met emoties in de omgang met anderen. Er zijn mensen, die moeite hebben om zich emotioneel te uiten. U voelt bijvoorbeeld wel boosheid, maar u kunt daar niks mee. Of u wilt eigenlijk uw liefde betuigen, maar u weet niet hoe. Andere mensen hebben er last van dat ze soms niks voelen. En er zijn ook mensen, die soms overlopen van emoties: zij hebben zichzelf soms niet in de hand en komen daardoor in de problemen. Soms raken mensen oververmoeid, terwijl ze de oorzaak ervan niet kennen.

Kenmerkend voor de psychotherapie is dat klachten gezien worden in relatie tot de gehele persoon. De behandeling beoogt natuurlijk vermindering van de klachten, maar legt ook de nadruk op de innerlijke (vaak onbewuste) gedachten die iemand over zichzelf en anderen heeft. In de behandeling wordt geprobeerd meer van deze innerlijke wereld van gedachten, emoties te begrijpen.

Jongvolwassenen.

Ook jongvolwassenen kunnen hier terecht voor individuele psychotherapie. De behandelingen stoelen op dezelfde theoretische uitgangspunten als de behandeling van volwassenen. Er is dezelfde variatie in duur en frequentie en behandeling beoogt dezelfde resultaten.
Wel is de behandelvorm aangepast aan de ontwikkelingsfase van deze leeftijdscategorie en de mogelijkheden die daarbij horen. Ook jongvolwassenen zullen in het algemeen wel tegenover de therapeut hun problemen onder woorden kunnen brengen. Deze problemen kunnen variëren en tot verschillende klachten leiden. Bijvoorbeeld slecht slapen, slecht eten, snel van streek zijn, angstig zijn of gauw in paniek raken, veel piekeren of zich somber of ongelukkig voelen. Hoe jongvolwassenen kunnen reageren, dat verschilt van niet goed functioneren op school of op het werk, moeite met zelfstandigheid en volwassenwording (´op eigen benen staan´), zich terugtrekken in zichzelf en te weinig contact hebben met leeftijdgenoten tot een overmatige agressie.
Psychoanalytische psychotherapie.

Voor onbegrepen psychisch lijden is psychoanalytische therapie vaak de gepaste behandeling. In psychoanalytische therapie wordt het psychisch lijden begrepen in verband met de (ook vroegkinderlijke) levensgeschiedenis waarin zich bepaalde patronen herhalen. Ook wordt psychisch lijden er begrepen als een min of meer conflicterend samenspel van innerlijke krachten. Er wordt geluisterd naar verborgen betekenissen en naar onderliggende patronen die ten grondslag liggen aan gedachten, gevoelens, gedragingen.  Deze hebben zich grotendeels ontwikkeld in wat we gemaakt hebben van onze eerste contacten en relaties met betekenisvolle anderen.
In psychoanalytische therapie is de patiënt actief en betrokken medespeler in het de hulpverlening, eerder dan dat hij ‘wordt’ behandeld. Hij moet het zelf doen, maar niet alleen: de therapeut gaat samen met hem de soms pijnlijke of moeilijke weg, eerder dan dat hij raad of advies geeft. 
Psychoanalytische therapie is gebaseerd op de regel van de vrije associatie: door te vertellen wat er in je hoofd opkomt, ontvouwt zich je eigen verhaal, of bots je op hiaten of tegenstrijdigheden in je verhaal, of voel je dat je blokkeert in je denken en spreken. We herinneren aan de uitdrukking ‘waar het hart van vol is, loopt de mond van over’. De regel van de vrije associatie keert deze zegswijze om: waar de mond van overloopt is het hart van vol. 
Volgens deze regel zullen zich hetzij in gesprekken hetzij in vrij spel of via beeldend werk zoals tekeningen of collages  elementen uiten die in het psychisch lijden een bepalende rol spelen. Door hier naar te luisteren en hier bij stil te staan kan de diepere betekenis van klachten of symptomen duidelijk worden. Ook kan over angstwekkende, pijnlijke, schuldbeladen, beschamende en/of ondraaglijke neigingen, gedachten of gevoelens worden gedacht en gesproken in plaats van ze op allerlei manieren te trachten weg te krijgen.
Want vaak gaan we juist lijden onder gevoelens die niet denkbaar en bespreekbaar zijn, en die op allerlei manieren weg worden gehouden uit onze bewuste gedachtewereld, door ze in te slikken of op te kroppen, te onderdrukken, te verbergen en te ontkennen, of ze in allerlei gedrag af te reageren of ervoor in allerlei roesmiddelen te vluchten. 
In een goed lopende psychotherapie ontwikkelt zich een band met de therapeut waarin zich bepaalde verschijnselen kunnen herhalen. Bedoeling is ook bij de levende werkelijkheid van deze therapeutische relatie stil te staan. Positieve en negatieve ervaringen in verband kunnen zien zowel met ervaringen voorafgaand aan als gelijktijdig met de therapie is immers essentieel om tot een doorleefd inzicht te komen in bepaalde weerkerende patronen en gevoeligheden.
Ook kan deze band de mogelijkheid bieden bepaalde positieve emotionele ervaringen op te doen en van daaruit opbouwend verder te werkenVoor onbegrepen psychisch lijden is psychoanalytische therapie vaak de gepaste behandeling. 

Wat is psychoanalytische psychotherapie? 

Psychoanalytische psychotherapie is een gesprekstherapie. Patiënt en psychotherapeut hebben gesprekken met elkaar.

De frequentie van de gesprekken wordt bij aanvang samen vastgelegd maar is meestal op een- of tweewekelijkse basis. De werkwijze van de psychoanalytische psychotherapie is gebaseerd op de grondregel van de vrije associatie. De patiënt krijgt de opdracht om alles te vertellen wat in zijn/haar hoofd opkomt, wat hij/zij voelt, denkt en fantaseert. De psychotherapeut luistert en probeert samen met de patiënt stil te staan bij de diepere betekenissen van de klachten en symptomen. 

Naarmate de band tussen de therapeut en de patiënt verder ontwikkelt komen ook gevoelens aan de oppervlakte die moeilijk te bespreken zijn, omdat ze beladen zijn, of nog niet de vorm gevonden hebben van een duidelijke gedachte of betekenis. Vaak worden deze gevoelens voor het eerst ervaren binnen de relatie met de psychotherapeut. Deze kan dan door dieper in te gaan op deze emotionele lading een verband leggen met vroegere pijnlijke ervaringen.

Door die gezamenlijke beleving en overdenking kan de innerlijke ervaring verdiept worden. Het innerlijk van de patiënt wordt verrijkt en versterkt. Het einddoel van de psychoanalytische therapie is een vermindering van symptomen en klachten, en ook het verwerven van een grotere rijkdom, vrijheid en bewustzijn van voelen, denken en handelen. Een psychoanalytische psychotherapie richt zich op duurzame verandering, meer veerkracht en een sterker persoonlijk evenwicht